Η πρώτη κριτική είναι από την ποιήτρια Τζούλια Φορτούνη, που δημοσιεύτηκε στις 6 Σεπτεμβρίου στο ηλεκτρονικό περιοδικό “Στάχτες” που μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
Ακολουθεί ένα απόσπασμα από την κριτική:
[…] Τελειώνουν άραγε τα μεγάλα ταξίδια; Κι αν ναι, πού; Σε ποιο φόβο; Σε ποιο πόθο; Δεν έχω απαντήσεις, ούτε φιλολογικές επισημάνσεις τούτης της προσωπικής διαδρομής. Ταξίδεψα μαζί με τον ποιητή, ως λαθρεπιβάτης και έτσι αυθαίρετα περιγράφω τις σκέψεις μου. Νιώθω πως ο κεντρικός άξονας αυτού του ταξιδιού, είναι ο χρόνος και η κεντρομόλος του δύναμη, που κάνει όλα τα γεγονότα και τις καθημερινές εικόνες, περιστρεφόμενα συμβάντα του τίποτα. Λες και τίποτε δεν μπορεί να εκσφενδονιστεί να φύγει ή να αποκτήσει τη δική του εντροπία, να αυτονομηθεί, έστω μες στην παρακμή του. Μια ιδεολογική αποφόρτιση από τις καθιερωμένες και επιβαλλόμενες φόρμες. Αυτό πιστεύω πως επιδιώκει ο Νίκος μέσα από αυτή τη σκληρά αποστασιοποιημένη γραφή του. Να δημιουργήσει μια μικρή αταξία σ΄ αυτό το άτεγκτο ντόμινο της κοινωνικής νομοτέλειας. Αν και μοιάζει με ιστορική αναδρομή τούτο το ταξίδι, δεν είναι μια αφήγηση, μια καταγραφή σε χρώμα σέπιας. Είναι μια ανασκαφή με νύχια και με δόντια, κυρίως με δόντια, που βγάζει στην επιφάνεια τις κοινές πληγές των ανθρώπων στον τόπο και στο χρόνο, χαίνουσες πάντα. Τις εκθέτει ωμές και ματωμένες στα μάτια μας. Άλλοι αποστρέφουμε το βλέμμα μας, άλλοι απλώς τις παρατηρούμε ως λέξεις, ως ποίηση, ως περιγραφή μιας κοινωνίας που νοσεί, άλλοι πάλι τολμούμε –κι ας φοβόμαστε- ν΄ αγγίξουμε αυτές τις πληγές των ματωμένων δρόμων. Όχι για να τις επουλώσουμε. Άλλωστε πώς να επουλώσει κανείς μια πληγή που αιμορραγεί αιώνια; Ίσα ίσα, για να βγάλουμε τη γλώσσα στη ματαιότητα και να φωνάξουμε μαζί με το πιτσιρίκι: «Ποθούμε» «Δεν Πενθούμε» .
από το περιοδικό “Στάχτες”
Την πολύ ενδιαφέρουσα κριτική του Αλέξανδρου Ακριτίδη που παρουσιάστηκε στο διαδικτυακό περιοδικό “Το Ασποστακτήριο του Λόγου και της Τέχνης” στις 8 Σεπτεμβρίου μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
Ένα απόσπασμα από την πολύ ενδιαφέρουσα κριτική του Αλέξανδρου Ακριτίδη:
Οι «Δρόμοι με ματωμένα γόνατα» του Νίκου Κυριακίδη είναι μια ποιητική συλλογή αφιερωμένη κυρίως σε μια άλλη εποχή. Σε μια άλλη Αθήνα πολύ διαφορετική σε σχέση με το σήμερα. Αγνές γειτονιές, παρακμιακά μέρη, προσφυγιά, διαφορετικές συνήθειες. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας, του μόχθου και του μεροκάματου. Ο ποιητής ανασκάπτει από τη μνήμη του στοιχεία και περιστατικά, που έμειναν ως ανεξίτηλες εικόνες στη σκέψη του. Ένας αποτρόπαιος φόνος, ένας χαμένος έρωτας, μια κουβέντα με έναν φίλο, η ηχώ της jazz…
Η γλώσσα που επιλέγει ο Νίκος Κυριακίδης για τα ποιήματά του έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Σουρεαλισμός, κουβέντες της πιάτσας, ασύνδετες φράσεις, αφαιρετικότητα. Γλώσσα ωμή και μεταφορική, που συχνά λαμβάνει πολιτική χροιά, αλλά με έναν τρόπο, που να μην χαρίζεται σε κανέναν και να μην κρύβεται πίσω από προσχήματα. Και όλα συντελούνται κάτω από ένα χρώμα παλιό, νοσταλγικό, ώριμο… […]
Από το ηλεκτρονικό περιοδικό “Το Αποστασκτήριο του Λόγου και της Τέχνης”
Εκδόσεις Ars Poetica 